கடுதாசி என்ற என் காதல் தறி..

உனக்காக கவிதை எழுதுகிறேன்  என்று இதுவரை புரிந்தும் புரியாமலும் பலவற்றை கிறுக்கிவிட்டேன் , அத்தனையும் நீ மட்டுமே படிக்க வேண்டுமென  என் மனமெனும் நிலவறையில் எவருமறியாமல் புதைத்து வைத்திருக்கிறேன். இதோ இன்று நமக்கு பிறந்த நாளானதால் முதல் முறையால் உனக்கொரு கடிதம் எழுதலாமென களத்தில் இறங்கியிருக்கிறேன். 

நான்  பிறந்தது வருடத்தின் தலைமாதத்தின் முதல் பாதியின் முந்தின நாள், நீ பிறந்தது வருடத்தின் கடைமாதத்தின் இரண்டாவது நாளல்லவா.. !! அப்படியிருக்கையில் எப்படி இன்றைய தினத்தை நம் பிறந்த நாள் என்று சொல்கிறேன்  என்று யோசிக்கிறாயா..!!!   எனக்கு தெரியும் நீ அப்படி தான் யோசிப்பாய் என்று...   உனக்கு என்னை நேசிப்பதை தவிர வேறென்ன தெரியும், எவரேனும் சூரியன் மேற்கில் உதிக்கிறது என்றாலும், வானவில்லின் வர்ணமிழந்து போய் விட்டது என்றாலும் கூட என்ன ஏதென்று கேட்க்காமல் அப்படியா..! என்று ஆச்சர்யமாய் கேட்ப்பது  போல உன்னிரு புருவம் நெருக்கி  பார்த்துவிட்டு மீண்டும் என் புகைப்படத்தின்  மீது முகம் புதைக்கும் பேதையல்லவா நீ..  

அடி மக்கு பெண்ணே சொல்கிறேன் கேள்..

இன்று நமக்கு மட்டும் பிறந்த நாளல்ல, காதலால் காதலிக்கப்பட்டு காதல் தேவதையால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட உன்னையும் என்னையும் போல  உலகமெங்கும் காதலித்துக்கொண்டிருக்கும் அத்தனை  காதலர்களுக்கும் இன்று தான் பிறந்த நாள், அதானால்  தான் உனக்கும் எனக்குமில்லாத இந்த நமக்கான நாளில் உனக்கான எனது முதல் கடிதத்தை எழுதிகிறேன்.

கடிதம் எழுதுகிறேன் என்று வீராப்பாய் ஆரம்பித்துவிட்டேன் ஆனால் என்ன எழுதுவது எதை பற்றி எழுதுவது என்றறியாமல் எழுத்துக்களோடு மல்லுக்கட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

உன்னையும் என்னையும், நம்மையும் பற்றி எழுத ஆயிரம் இருக்கிறது, ஆனால் எதை பற்றி எழுதுவது என்பது தான் குழப்பமாயிருக்கிறது..  

மாநகர பேருந்தின் பின்னிருக்கையில் ஜன்னலோரமாய் அமர்ந்து தென்றலுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த தேவதையாய் உன்னை பார்த்த அந்த முதல் நாள்..  ஒவ்வொரு முறை வீட்டில் அம்மாவுடன் சண்டையிடும் போதும் கோபத்தில் "என்ன எதுக்குமா பெத்த" என்று கேட்ப்பது உன்னை பார்த்த அக்கணம் நினைவில் வர, இதோ இந்த தேவதைக்காக தான் நீ பிறந்தாய் என்று நீ பேசிக்கொண்டிருந்த தென்றல் வந்து காதோரமாய் சொல்லிப்போன அந்த நிமிடங்களை  பற்றி எழுதவா...

மறுநாள்  உன்னை பார்க்க வேண்டுமென்று அதிகாலை 10 மணி வரை தூங்கும் பழக்கமுள்ள நான் நள்ளிரவு 6  மணிக்கே எழுந்து பேருந்து நிலையம் வந்து நீ எந்த பேருந்தில் வருவாயென்று  தெரியாமல் ஒவ்வொரு பேருந்தின் கடைசி இருக்கையின் ஓரங்களை துலாவி உன்னைக் காணாமல் ஏமாந்து போய் திரும்பி வந்தததை பற்றி எழுதவா..

தேடல்களுக்கென  கரைந்து போன நாட்களில் ஒவ்வொரு நாளும் இன்றாவது உன்னை என் கண்ணில் காட்டு என்று பெயர் தெரியாத தெய்வங்களிடம் கூட வேண்டிக்கொண்டதையும்,  உன்னை காணாமல் ஏமாற்றங்களுடன் திரும்புகையில் அந்த தெய்வங்களை திட்டியதை பற்றி எழுதவா..

பிறிதொரு நாளில் தோழி ஒருத்தியை பார்க்க கல்லூரிக்கு வந்த போது தோழிகளின் நடுவில் தேவதையென  தாவணியில் உன்னை கண்ட அந்த நிமிடங்களை பற்றி எழுதவா..

அடுத்தடுத்த நாட்களில் உன்னை பார்க்க உன் கல்லூரிக்கு வந்ததால் பெண்கள் கல்லூரியில் உனக்கென்ன வேலையென்று உன் எதிரிலேயே வாட்ச்மேன் என் கழுத்தை பிடித்து வெளியில் தள்ளும் போது நீ சிரித்ததையும் நான் அப்போது குறுகிப்போனதை பற்றியும் எழுதவா..

அடிகளும், அவமானங்களும் தேவதை உனக்காக தானே என்று மீண்டும் உன் கல்லூரி வந்து ஒரு சிகரெட் பாக்கெட் வாங்கி கொடுத்து வாட்ச்மேனை  தோழனாக்கிய கதையை பற்றி எழுதவா..

உன்னை தேடி அலைந்ததால் நான் தொலைத்த என் கல்லூரி நாட்களுக்கு பரிசாய் கிடைத்த அரியர்களுக்காக அம்மாவும் அப்பாவும்  என் முதுகு வீங்கும் வரை பாராட்டு விழா  நடத்தியதை பற்றி எழுதவா..

எழுதவா....எழுதவா...இத்தனை தூரம் எழுதிவிட்டேன், இதையே தேர்வுகளில் எழுதியிருந்தால் என் முதுகாவது வீங்காமல் பிழைத்திருக்கும்...யார் கண்டது? என் நல்ல மதிப்பெண்ணை பார்த்துவிட்டு உன்னைவிட நல்ல பிகர் என்னை லவ் பண்ணியிருக்கும்......இதை நீ படிக்கும்போது சிந்தும் கண்ணீர்த்துளியை ஏந்திக்கொள்ள  கைகளில்  உன் அருகில் நான் இருப்பேன்.....என்னைப்பற்றி என்னைவிட தெரிந்த உனக்கு இப்படி பொய்களை நம்புவதில் நியாயமில்லை,

உன் கண்களில் நீ சொல்லாத காதலையா நான் என் கடிதத்தில் காண்பிக்க போகிறேன்? 

எத்தனை பக்கங்கள் நான் மாய்ந்து மாய்ந்து எழுதினாலும் என்னைப்பார்த்ததும் அடித்துக்கொள்ளும் உன் இமைகளும், என் மூச்சு காற்றிலே மலர்ந்துவிடும் நம் காதல் பூக்களும், அத்தனை பக்கங்களையும் கிண்டலுடன் பார்த்துவிட்டு...நம் அனுமதி இல்லாமலே ஊர் சுற்ற சென்றுவிடும்.....

நம் காதலை கை கோர்த்து சுற்ற விட்டு விட்டு......இந்த எழுத்துக்களை மட்டும் யாருக்கு அர்ச்சனை செய்யப்போகிறேன்?

உன் கூந்தலை விட்டு வந்துவிட்டால் பூக்கள்கூட குப்பைதான்.....நம் காதலை சொல்லாத என் எழுத்துக்களும் எனக்கு எப்போதும் குப்பைதான்!

நீ வரும் தடம் பார்த்து என் எழுத்துக்களை தூவிக்கொண்டே வருகிறேன்.....அதுகூட அழுத்திவிட்டால் என்னிடம் சொல்....என் இதயத்தை எடுத்து வைத்து உன் பாதங்களில் ஒத்தி எடுக்கிறேன்!

  

இப்படிக்கு,
நானாய் பிறந்து நீயாய் வாழ்பவன்..