ஊஞ்சலாடும் என் இறகொன்று..

நான் வெறுத்தொதுக்கிய என் கையெழுத்தை மீண்டுமொருமுறை கிறுக்கிப்பார்க்கும் ஆசையுடனும்.. என்னுள் காணமல் போன என்னை தேடவும்.. அரையாண்டுகள் எழுதாமல் விட்ட பக்கங்களை ஏக்கத்துடன் பார்த்துவிட்டு என் பேனா முத்தமிடுகிறது உன்னுடலை...





வாழ்ந்த வாழ்க்கை, வாழும் வாழ்க்கை, படித்த படிப்பு, செய்யும் வேலை என எதுவுமே என் எதிர்பார்ப்பின் படி அமையாவிடினும், எனக்கு கிடைத்த அனைத்தையும் நான் எதிர்பார்த்தவைகளாக மாற்றி வாழ பழகி விட்ட எனக்கு கடந்த சில வாரங்களாக எல்லாமே மாறி வருகிறது.. வலி.. வலி.. வலிகள் மட்டுமே வலிய வந்து என்னுடன் சேருகின்றன.. சாண் ஏறினால் மீட்டர் கணக்கில் சறுக்குகிறது.. அடி மேல் அடி அடுக்கடுக்காய் விழுந்து கொண்டிருக்கிறது.. ஒரு தடவை கீழே வீழ்ந்து எழப்போனால் மீண்டும் தடுக்கி விழுகிறேன்.. சுதாகரித்துக் கொண்டு எழுந்து நிற்க முயற்சிக்கிறேன்.. பின்னாலிருந்து யார் யாரோ காலை தட்டிவிடுகிரார்கள்.. கால்பந்தாட்ட மைதானத்தில மாட்டிக்கொண்ட ஒரு உயிருள்ள பந்து போலாகிவிட்டது என் நிலை..

எல்லாம் ஒவ்வொன்றாய் என்னை விட்டு விலகிப்போவது போன்று தோன்ற ஆரம்பித்துவிட்டது.. எது போனாலென்ன உன்னுடன் நானிருக்கிறேன் என்று என்னிலிருந்த என் தன்னம்பிக்கையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் குறைந்து வருவதை உணருகிறேன்.. வாழ்க்கையை வலியோடு கூடி அனுபவித்த எனக்கு, இந்த நாட்கள் ஒரு வித இனம் புரியாத பயத்தையும், வெறுப்பையும் தோன்ற வைக்கிறது.. எதற்க்கெடுத்தாலும் கோவம், ஆத்திரம் என என்னை நானே இழந்து கொண்டிருக்கிறேன்..

என்னை நான்.. நானாக மீட்டுக்கொண்டு வர, கல்லூரி நட்புகள் கிடைக்க துவங்கிய நாட்களில் என் மனம் வெறுத்தொதுக்கிய தனிமை.. எனக்கு தேவைப்படுகிறது..

இப்போதெல்லாம்
எனக்கு துணையாய்
யாருமில்லா தனிமையும்..
என்னறை கும்மிருட்டும் தான்..

நாளை நடக்கவிருப்பதை பற்றி கவலைப்படாமல்... நான் தூங்காத இரவுகளின் எண்ணிக்கையில் இந்த இரவும் சேரக்கூடாதென்ற சிந்தனையில்..