"அவனோடு தான் அவளும் வருவாள்".

அதிகாலை நேரம்.. அரைகுறை தூக்கம் .. அவசர அவசரமாய் எழுந்தேன்.. தட்டு தடுமாறி இருட்டில் தேடிப்ப் பிடித்து அலாரத்தை எடுத்து நேரத்தை பார்த்தேன்..இன்னும் அரை மணி நேரம் இருக்கிறது வழக்கமாய் நான் தூங்கம் கலைக்கும் நேரத்திற்கு.. தினமும் ஓலமிட்டு அடங்கும் அலார சத்தத்திற்கு பதிலாக துடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது என் இதயம்.. அவன் வருவான்..

"அவனோடு தான் அவளும் வருவாள்".

முதல் பார்வையிலேயே எனக்குள் ஊடுருவி என்னையும் என் எண்ணங்களையும் கலைத்து போட்ட பாதகி அவனுடன் தான் வருவாள்..


கடமைக்காக குளித்தேன். அம்மா ஆசையாய் கொடுத்த இட்லிகளில் ஒன்றை எடுத்து ஓரமாய் கடித்து மீதி வைத்து.. தேடி எடுக்க நேரமில்லாமல் கையில் கிடைத்த புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாய் வந்து சேர்ந்துவிட்டேன்..

தினமெனக்கு தகவல் சொல்லும் பூக்கடை நண்பனிடம் விசாரித்தேன்.. அவன் வந்து விட்டானா..? என்று.. இல்லை என்றான்.. நிம்மதி பெருமூச்சுடன் என்னை நானே நிதானப் படுத்தி சுதந்திரமாய் சுவாசித்தேன்..அவனுக்கு முன் வந்த கர்வத்துடன் காத்து நின்றேன்.. அவனுடன் வரும் அவளுக்காக..

"அவன்".. இப்பொழுதெல்லாம் முன்பு மாதிரியில்லை நேரம் தவறாமல் வருவது கிடையாது.. அவனுக்கு வயது கொஞ்சம் அதிகம், அதனால் தானோ என்னவோ எதற்கும் அவசரப்படுவதில்லை.. நண்பர்களால் அவனுக்கு கிடைத்த பெயர் கட்டபொம்மன், ஆனால் அதற்கேற்ற வீரம் அவனிடம் இல்லை.. முப்பது மைல் வேகம் தாண்டினால் மூச்சு நின்று விடுவது போல சத்தமிடுவான்.. இதயம் நின்று விடக் கூடாதென்பதற்காக இடையிடையே இளைப்பாறிக் கொள்வான்..

யாரோ வருகிறார்கள்.. அது... அவன் தான்.. அவனே தான்..

கரும்புகையை காற்றிக்கு காணிக்கை கொடுத்துவிட்டு.. புழுதிப் படலங்களுக்கு மத்தியில் பூவைப் போல அவன் வந்து நிற்கிறான் என் முன்னால்..அவளும் அவனுடன் தான் வந்திருக்கிறாள்..

நெற்றியில் விழுந்த ஒற்றை முடியை காதுக்கு பின்னால் சிறைவைத்துவிட்டு.. ஒரு புன்னகையால் என்னையும் சிறைபிடித்து கிளம்பிவிட்டாள், அவள் அவனுடன்..

நாளையும் "அவள் அவனுடன் தான் வருவாள்"...