கடந்த ஆண்டு நினைவுகள்...

தொண்ணூறுகளின் இறுதியில் ஆரம்பித்த டைரி எழுதும் பழக்கம் 2010 களின் ஆரம்பத்திலிருந்து சோம்பேறித்தனத்தாலும் பதிவுலகின் அறிமுகத்தாலும் என்னிடமிருந்து வழக்கொழிந்து போய் விட்டது. ஆனாலும் ஒரு வருட டைரிக்குறிப்புகளை மொத்தமாய் ஒரே பதிவில் எழுதுவதும் சுவாரஸ்யமாகத் தானிருக்கிறது. 

  

ஒவ்வொரு வருடமும் நம்மை கடந்து செல்லும் பொது அதன் நினைவாக அவ்வருடத்தில் நடந்த சந்தோசம் அல்லது துக்கம் என ஏதாவது நினைவுகளை நமக்கு விட்டு தான் செல்கின்றன. இப்படி என்னை கடந்து சென்ற கால் நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலான வருடங்களில் கடந்த 2010 கொஞ்சம் அதிகமாகவே சந்தோசங்களையும், சிறிதும் பெரிதுமாய் பல துக்கங்களையும், இழப்புகளையும் அதன் நினைவாக தந்து விட்டு தான் சென்றன. 

 

கடந்த வருடத்தில் நடந்த மிகவும் மகிழ்ச்சிகரமான விஷயம் அண்ணனின் கல்யாணம் தான். கிடைத்த ஆறு நாள் விடுமுறையில் பத்திரிக்கை வைப்பது முதல்  அனைத்து வேலைகளையும் முன் நின்று நானே பார்த்துக்கொண்டதால்  உடலளவில் சில இடையூறுகள் வந்தாலும் மனதளவில் நான் பட்ட மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை எனலாம்.  எங்கள் வீட்டில் நடந்த முதல் விசேஷம். அது மட்டுமல்லாமல் சுமார் பத்து வருடங்களுக்கு பின் குடும்பத்திலுள்ள சொந்த பந்தங்கள் அனைவரையும் ஒட்டு மொத்தமாய் சந்திக்க கிடைத்த வாய்ப்பு இது. சிறு வயதில் பார்த்து பயந்த அண்ணன்கள் மற்றும் உறவுகள் அனைவரும் அன்றைய தினத்தில் நண்பர்களாய் தெரிந்தார்கள்..  எப்போதும் ஆயிரம் பொய்கள் சொல்லி வருடத்திற்கொரு முறை ஊருக்கு வரும் நான்  கடந்த வருடம் தான் இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமான பொய்கள் சொல்லி இரண்டு முறை இந்தியா வந்தேன்..

கடந்த வருடத்தின் மற்றொரு சந்தோசமான் விசயம் எனக்கு பதிவுலகம் அறிமுகமானது தான். வருடத்தின் மூன்றாவது  மாதம் வரை இப்படி ஓன்று இருப்பதே எனக்கு தெரியாது. அறை நண்பரின் உதவியால் அறிந்த பின்னர் ஏன் என்னால் எழுத முடியாது என்று எனக்கு நானே ஒரு கேள்வியை கேட்டுக்கொண்டு துவங்கியது தான் இந்த வலைப்பூ. "வெறும்பய" என்ற பெயரை தேர்வு செய்வதற்கே கிட்ட தட்ட ஒரு மாதங்கள் எடுத்துக்கொண்டேன்..

பதிவுகள் எழுத ஆரம்பித்தது முதல் கடந்த நான்கு மாதங்களுக்கு முன்பு வரை என்னை இப்போதுள்ள் நண்பர்களுக்கு தெரியாது.. என்னை எவரும் அறிந்திரா காலகட்டத்தில்  தேவா அண்ணன் மூலமாக வலைச்சரத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு ஓரிரு நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள். பின்னர் சிறு துளி பெரு வெள்ளம் என்பது போன்று நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாய் நண்பர்கள் கூட்டம் வளர்ந்து கொண்டே போனது. இன்னும் வளர்ந்தபடி தான் இருக்கிறது.. இன்னார் இன்னாரென்று தான் என்று குறிப்பிட்டு செல்ல முடியாதபடி நண்பர்கள் பட்டாளமே  இருக்கிறது.  நண்பர்கள் மட்டுமல்லாமல் சகோதர்கள், சகோதரிகள், தோழிகள் என நான் பதிவுலகத்தால் பெற்ற உறவுகள் ஓராயிரம்.

பதிவுகலத்தால் நான் பெற்ற இன்னொரு பொக்கிஷம் வாசிப்பு.. சிறு வயதிலிருந்தே கொஞ்சம் கூட வாசிப்பு பழக்கமே கிடையாது.. இது வரைக்கும் நான் படித்த புத்தகங்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். அதிலும் பெரிய சைஸ் புத்தகங்கள் என்றால் கையில் தொடுவது கூட இல்லை. ஆனால் சமீபக் காலமாக எல்லாம் மாறி வருகிறது, பதிவுலகில் நல்ல பதிவுகளை தேடிப்படிப்பதொடு மட்டுமல்லாமல் புத்தகங்கள் தேடி நூலகங்களுக்கும் செல்லும் நிலை வந்துவிட்டது. இப்போது தான் நான் செய்த  ஆரம்பகால தவறுகள் தெரிகின்றன. வாசிப்பு அதிகமாகும் பொழுதுகளில்  எழுதுவது குறைந்து விடுகிறது. 

பதிவுலகமும் மற்ற பல விஷேசங்களும்   இந்த ஆண்டு முழுவதும் சந்தோசத்தை தந்தாலும் கடைசி மாதம் எல்லாவற்றையும் புரட்டிப்போட்டது. முதல் வாரத்திலொரு நாள்  அதிகாலையில் மாரடைப்பால் உயிரிழந்ததாக  வந்து சேர்ந்த சகோதரனின் மரண சேதி, அதற்கு அடுத்தடுத்த  வாரத்தில் வந்த இரு கல்லூரி  நண்பர்களின் மரண சேதி மற்றும் வருடத்தின் கடைசி வாரத்தில் நடந்த பைக் விபத்தினால் இன்று வரை நினைவு திரும்பாத நிலையில் இருக்கும் நண்பன்   என கடந்த மாதம் முழுவதும்  வந்து சேர்ந்தது எல்லாமே துக்கச் செய்திகள் தான். கடந்த பதினோரு மாதத்தில் கிடைத்த மகிழ்வான தருணங்கள் அனைத்தையும் இந்த இழப்புகள் மூடி மறைத்து விட்டன.

இரவும் பகலும் கலந்து உருவாகும் ஒரு நாளை போல சந்தோசமும் துக்கமும் கலந்தது தான் வாழ்க்கையாக இருந்தாலும் நானும் ஒரு சராசரி மனிதனான காரணத்தால் இழப்புகளும் ஏமாற்றங்களும் இல்லாத அடுத்து வரும் வருடங்களை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு  இந்த நாட்குறிப்பு முற்று பெறுகிறது.

திரும்பி பார்க்கிறேன் என்ற தலைப்பில் தொடர் பதிவு எழுத அழைத்து கடந்த காலத்தை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ள ஒரு வாய்ப்பை ஏற்ப்படுத்திய சகோதரி கௌசல்யா அவர்களுக்கு நன்றி..

படம் உதவி நண்பர் - எஸ்.கே