மிட்டாய்க் கிழவி..

முதல் காதல், முதல் முத்தம் போன்றவை வாழ்வின் இறுதி நிமிடங்கள் வரை மறவாமல் இருப்பது போன்று என்றும் மனதிற்குள் குடிகொண்டிருப்பவை பள்ளி மற்றும் கல்லூரிக் கால நினைவுகள் தான். இந்த காலங்களை மட்டும் நாம் பின்னாளில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று ஒதுக்கி வைக்க முடியாது. இழந்தால் திரும்ப பெற முடியாத பொற்க்காலம் இவை.

ஆரம்ப கல்விகள் வீட்டருகில் உள்ள ஒரு சிறிய தொடக்கப்பள்ளியில் தான். அப்போதெல்லாம் ஒன்றாம் வகுப்பு சேர்வதற்கு கையை தலைக்கு மேலாக கொண்டு சென்று காதுகளை தொட வேண்டும், அப்படி காதுகளை தொட முடியவில்லை என்றால் அடுத்த வருடம் தான் பள்ளியில் சேர முடியும். நான் பள்ளியில் சேரும் போது என் தாத்தா ஒருவர் அங்கு ஆசிரியராக வேலை பார்த்ததால் அதிகம் சிரமப்படவில்லை. ஒன்றரை கிலோ மீட்டர் சுற்றளவில் வேறு எந்த பள்ளிகளும் இல்லாததால் மக்கள் தொகைக்கு பஞ்சமில்லை.

பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரே ஒரு கட்டிடம் மட்டும் தான் சிமெண்ட் கட்டிடம், இந்த கட்டிடத்தை ஆபீஸ் ரூமுக்காகவும் சத்துணவு பொருட்கள் வைப்பதற்கும் மட்டுமே பயன் படுத்தினார்கள். மற்ற படி வகுப்பறைகள் அனைத்தும் மூன்றடிக்கு மண்சுவரால் கட்டப்பட்டு அதற்கு மேல் தென்னை ஓலைகளால் கூரைகள் போட்டிருப்பார்கள். ஐந்தாம் வகுப்பு உள்ள மாணவர்கள் தரையில் தான் அமர வேண்டும். அதற்கு மேல் எட்டாம் வகுப்பு வரை உள்ள மாணவர்களுக்கு பெஞ்ச் போட்டிருப்பார்கள்.

நான் படித்த பொழுது எனக்கு மிகவும் பிடித்த வகுப்பறை பூவரசு மர நிழலில் நடக்கும் வகுப்பு தான். தொட்டு செல்லும் தென்றலும், மரத்திலிருந்து எட்டி பார்க்கும் அணில்களும், பாடம் நடத்தும் வேளைகளில் வந்தமர்ந்து ராகம் பாடும் காகங்களும், மரத்திலிருந்து விழுந்து கொண்டிருக்கும் பூக்களும், காற்றோட்டமான வெட்ட வெளியும் இந்த இடத்தை தவிர வேறெங்கு கிடைக்கும். இது மட்டுமல்லாமல் பள்ளி வளாகத்தில் நான்கைந்து மாமரங்களும் உண்டு. அவைகளின் நிழல்களிலும் வகுப்புகள் நடக்கும். காற்றோட்டமான இடத்தில் வைத்து பாடம் நடத்துகிறோம் என்று ஆசிரியர்கள் கூறினாலும் இதற்கு முக்கிய காரணம் வகுப்பு பற்றாக்குறைகள் தான். மழைக்காலங்கள் என்றால் வேறு வகுப்புகளுடன் அமர வைத்து விடுவார்கள். பெரும்பாலும் அந்த வகுப்புகளுக்கு பாடம் நடத்தும் ஆசிரிய, ஆசிரியைகள் தான் நமக்கும் ஆசிரியர்களாக இருப்பார்கள் அதனால் அவர்களுடனையே நமக்கும் பாடம் நடத்துவார்கள்.

பள்ளியில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது சுற்றிலும் வளர்ந்து நிற்கும் மா மரம், இலந்தை மரம், நாக மரம், கொய்யா மரம் போன்றவை தான். மதிய இடைவேளையிலும், மற்ற இடைவேளைகளிலும் நாங்கள் சங்கமிப்பது இந்த மரங்களில் அடியில் தான். இந்த மரங்களில் கல்லடி படாத மரங்களே கிடையாது. நாங்கள் எறியும் கல்லிற்கு தப்பாதே பழங்களே இல்லை எனலாம். இதற்காக நானும் நண்பர்களும் வாங்கிய பிரம்படிகளும் ஏராளம்.

மிட்டாய்க்கிழவி எங்களுக்கு மறக்கமுடியாத ஒரு தெய்வம். பள்ளிக்கூடத்தின் பின்புறம் தான் கிழவியின் வீடு. கடையெல்லாம் கிடையாது. ஒரு கூடையில் தான் மிட்டாய்களை அள்ளிக் கொண்டு வந்து பள்ளியருகில் கடைவிரிப்பாள். மீன் மிட்டாய் (மீன் வடிவில் இருக்கும்), தேன் மிட்டாய், இலந்தை ஆடை, ஆரஞ்சு மிட்டாய், ரப்பர் மிட்டாய், பம்பர மிட்டாய் (நிறைய பெயர்கள் மறந்து விட்டன) என நாங்கள் கண்டு கேட்டிராத மிட்டாய்கள் எல்லாம் எங்களுக்கு கிழவி தான் அறிமுகம் செய்வாள். இதில் எந்த மிட்டாயும் 20 பைசாவுக்கு மேல இருக்காது. தினமும் வீட்டிலிருந்து அழுது அடம்பிடித்து எப்படியும் அஞ்சு அல்லது பத்து பைசா வாங்கி தினமும் மிட்டாய் வாங்கிவிடுவேன். அது மட்டுமில்லாமல் புளி காய்க்கும் சீசனில் பள்ளி அருகிலுள்ள புளிய மரத்திலிருந்து புளியம்பழங்களையும் அருகிலுள்ள முந்திரி தோப்பிலிருந்து முந்திரிப்பழங்களை பொறுக்கி வந்து மிட்டாய்க் கிழவியிடம் கொடுத்தும் மிட்டாய் வாங்கி தின்றிருக்கிறோம். இதோ போதாதென்று மிட்டாய்க்காக வீட்டில் காசு திருடி அம்மாவிடமிருந்து தோசைக் கரண்டியால் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்ட நாட்கள் ஏராளம்.

1992 நவம்பர் மாதம் நிற்காமல் பெய்த மழையின் பிடிவாதத்தால் அணைகள் நிரம்பி உடைந்துவிடுமோ என்ற அச்சத்தில் நள்ளிரவில் அணையை திறந்து விட எங்கு செல்வதென்று தெரியாமல் ஆவேசமாய் ஊருக்குள் புகுந்த தண்ணீரால் நூறுக்கணக்கான விடுகள் இல்லாமல் போக ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களுக்கு இப்பள்ளிக்கூடம் தான் தன் மடிகொடுத்து ஓரிரு வாரங்கள் தூங்க வைத்தது.

ஐந்தாம் வகுப்பு வரை தான் நான் இப்பள்ளியில் பயின்றேன். பின்னாளில் நான்கைந்து வருடங்களுக்கு பின் இப்பள்ளி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உருமாற ஆரம்பித்திருந்தது. மண்சுவர்களும், ஓலைக்கூரைகளும் ஓரந்தள்ளப்பட்டு மாடிகள் வளர்ந்தன. சுதந்திரமாய் இருந்த பள்ளியை சுற்றிலும் தடுப்பு சுவர்கள் கட்டப்பட்டன. பள்ளிக்குள் நின்ற ஒரே ஒரு மாமரத்தை தவிர எங்களுக்கு நிழல் தந்த பூவரசு மரம் உட்பட அனைத்தும் வெட்டப்பட்டன. இப்போது தலை சுற்றி காது தொட்டு பிள்ளைகளை சேர்க்கும் பழக்கமும் இல்லை. ஆறு வருடம் முன்பு மிட்டாய்க் கிழவியும் போய் சேர்ந்து விட்டாள். கடந்த விடுமுறையில் எதேச்சையாய் அவ்வழியே சென்ற போது எல்லாம் புதியதாகிய பின்னரும் அம்மாமரமும், அதே பழைய ஆபீஸ் ரூமும் மட்டும் தான் நான் பயின்ற பள்ளிக்கு அடையாளமாய் அங்கிருந்தன. ஆனால் அந்த பழைய ஞாபகங்கள் என்றும் மனதில் இனிமையாய் பசுமைமாறா நினைவுகளுடன் இன்றும் அசைபோடுகின்றன..